Certified Lover Boy Album Review: Heeft Drake zijn plafond bereikt?

Drake heeft vorige week zijn langverwachte album 'Certified Lover Boy' gedropt. De kwaliteit van het album valt voor niemand te ontkennen, evenals de indrukwekkende lijst met featurings. Voor doorgewinterde Drake fans (zoals ik), is er de hele pandemie geen groter cadeautje geweest. Waar Kanye West de meest smerige capriolen uithaalt om Drake te raken, heeft Drake hem kapot gemaakt in slechts twee verses op '7am on Bridle Path'. Maar eerlijk is eerlijk, het album is niet beter dan Drake's voorgaande projecten. We kunnen niet zeggen dat 's werelds meest succesvolle rapper zichzelf overtroffen heeft met dit album. Als iemand die Drake al sinds 'So Far Gone' volgt, vraag ik me af: heeft hij zijn plafond bereikt?

Mijn liefde voor Drake komt voort uit de impact die zijn muziek heeft gehad op mijn leven. Voor elk kenmerkend moment in mijn leven, kan ik me een Drake album herinneren waarmee ik dagelijks door het leven ging. Tijdens mijn eerste heartbreak luisterde ik naar 'Sooner or Later' op 'So Far Gone': 'You don't need no one else'. Toen ik in de HAVO examenklas zat, luisterde mijn hele klas naar 'Take Care'. Ik kan me nog precies herinneren waar mijn broers en ik waren toen 'Nothing Was the Same' uitkwam en ik weet nog precies hoe goed ik me kon vinden in de bar 'There's more to life than sleeping in and getting high with you', toen 'Views' uitkwam. Hoe goed ik Certified Lover Boy ook vind, het roept veel minder gevoel bij me op dan Drake's voorgaande projecten. De impact lijkt niet zo groot te zijn.

Een review van de Washington Post vergeleek Drake met McDonald's. Je krijgt al jaren hetzelfde menu voorgeschoteld, maar je blijft terugkomen. Er wordt een bepaalde formule aangehouden die werkt. Het is een goede vergelijking. We weten allemaal wat er op het Drake menu staat. Hij begint zijn album met een indrukwekkende, het liefst lange, intro. Op zijn album 'Nothing was the Same', rapte hij een verse die kenmerkend zou worden voor hoe hij zijn albums opent: 'How much time is this n*gga spending on the intro?'. De beat van de intro verandert vaak, waarbij de flow van Drake mee verandert. De rest van het album geeft ons een combinatie van zwoele R&B tracks en rauwe Drake barz, vol met lines die de internetgeneratie als caption bij hun foto's en video's gebruikt. Er staan altijd wel enkele nummers op waaraan PARTYNEXTDOOR heeft meegeschreven en een Drake album is ook niet volledig zonder één of twee popnummers, het liefst in bachata stijl. Op Certified Lover Boy springt de rapper op een Afrobeats track, in samenwerking met rising star Tems. Het album wordt doorgaans afgesloten met een rap track zonder refrein, geheel in de stijl van '30 for 30 Freestyle'.

Het is een formule die overduidelijk werkt. Drake heeft in de eerste week meer dan 600.000 exemplaren verkocht van Certified Lover Boy en dat zonder groot promotieplan. Het album verbrak op de eerste dag meteen records, als het meest gestreamde album ooit op de debuut dag. Waar velen het misschien saai of een gebrek aan vernieuwing vinden, zien Drake's fans consistentie. Hij geeft zijn fans elke keer weer wat ze van hem verwachten, wat ze van hem gewend zijn en stiekem ook wat ze van hem willen horen. Ook op Certified Lover Boy klinkt 40's productie beter dan alle andere muziek. Ook op Certified Lover Boy laten Drake en Future zien dat ze een iconisch duo zijn en dat de wereld toe is aan een 'What a Time to be Alive 2'. Wat ik echter mis op dit album, is het wow effect dat ik gewend ben van een Drake album. En wat ik vooral mis, is een verhaal. Drake is een verhalenverteller. We zijn het van hem gewend dat hij ons vertelt wat hij heeft meegemaakt in de aanloop naar het album, dat we weten wat er gebeurt in zijn leven. Zelfs op Scorpion, wat door velen wordt gezien als een van zijn mindere albums, vertelt hij ons over de beef met Pusha T en het krijgen van een zoon. Het verhaal dat we op dit album horen, klinkt hetzelfde als wat Drake ons al jaren vertelt: hij is lonely at the top, hij heeft toxic relationships en de mensen om hem heen plotten op zijn succes. Een album met 21 tracks was voor mij dan ook niet nodig en beïnvloedt de kwaliteit van het album op negatieve wijze. Als je ons 21 tracks gaat geven, verwacht ik een sterk verhaal hierin, waarbij we de groei van de artiest kunnen volgen. En dat is helaas niet het geval op Certified Lover Boy. Het album begint voor mij pas echt bij '7am On Bridle Path'.

Begrijp me niet verkeerd, het is een geweldig album. Als elke andere rapper dit album gedropt had, zou de wereld versteld staan. Je kan het album opzetten en volledig afluisteren zonder een track te skippen. Er staat een track op voor elke mood en elke situatie. Van beatselectie tot lyrics, van samenwerkingen tot de combinatie tussen rap en zang: het is allemaal uitzonderlijk goed in elkaar gezet. Hij is de grootste met een reden. Naysayers willen zijn succes vaak wijten aan het feit dat hij commercieel is en/of popmuziek maakt, maar zij missen het feit dat Drake zijn sound commercieel heeft gemaakt. Hij heeft iets volledig nieuws toegevoegd aan de rapscene: de combinatie van rap en pop, de combinatie van zang en rap. En dit bleek zo goed te werken, dat er tegenwoordig nauwelijks rappers meer zijn die het redden op slechts barz. Je moet kunnen zingen en rappen, al doe je daar een flinke dosis autotune overheen. Drake heeft een nieuwe formule ontwikkeld, die al langer dan tien jaar de blueprint is voor rap in zijn geheel. Hij is de eerste rapper ooit die muziek maakt die bij letterlijk iedereen aanslaat en daarom is hij de grootste. Het minpuntje hiervan is dat we allang weten dat Drake uitzonderlijk goed is en dat ook hij zijn eigen blueprint lijkt te volgen, zonder creatieve risico's te nemen.

Het leukste, meest verrassende aan Certified Lover Boy, zijn de featurings. Zo had niemand verwacht dat Kid Cudi of Tems op het album zouden staan. Ik was ook positief verrast door de jonge rappers die nu naam voor zichzelf maken, en hun spot in de industrie claimen door hun skills te laten zien op het album. Dat geldt voor Lil Baby op 'Girls Want Girls', maar ook voor 21 Savage op 'Knife Talk' en voor Lil Durk op 'In The Bible'. Ze doen niet onder voor doorgewinterde namen als Jay-Z, Lil Wayne en Rick Ross. Lil Baby en 21 Savage weten volledig in hun eigen energie te staan en de tracks zelfs eigen te maken, op hetzelfde niveau als Drake dat doet. Dat is verfrissend, dat geeft een wow effect en dat draagt Certified Lover Boy.

Drake beschreef het album als 'toxic masculinity' en daar was niets van gelogen. Sommige lines op het album zijn tenenkrommend voor vrouwelijke fans (en dat is toch echt zijn grootste doelgroep), zoals 'How am I supposed to wife it, you not Ayesha enough'. En dat voor een inmiddels 35-jarige vader. Gezien de sterke positie die vrouwelijke rappers momenteel bezetten in de industrie, had het Drake gesierd wat vrouwelijke features toe te voegen aan zijn lijst en die toxic masculinity iets achterwege te laten. Tegelijkertijd klinkt het wel alsof Drake oprecht eerlijk is in zijn muziek en hij dus echt zo denkt. Daarnaast vallen deze lyrics ook volledig in het thema van 'Certified Lover Boy'. Maar als doorgewinterde Drake fan, ben ik na een decennium toe aan iets meer groei van mijn favoriete artiest.