Chief Keef's 'I Don't Like' heeft alles veranderd

Gebruik de tools die je tot je beschikking hebt. Je werk is misschien niet perfect, maar als je het niet uitbrengt, dan weet je nooit wat het in potentie had kunnen zijn. Als de regisseur DGainz, die Chief Keef's "I Don't Like" regisseerde zich zorgen zou maken over de kwaliteit van zijn camera - Chief Keef te bezorgd was over het hebben van een traditionele videoset - zouden z'n videoclips nooit het licht hebben gezien. De simpele clip 'I Don't Like zette de toon voor een hele generatie artiesten en clips.

De videoclip voor een eerste grote single doet ook dienst als de eerste commercial van een artiest. Een bepaalde groep rappers kiezen voor de "fake it till you make it"-tactiek met gehuurde auto's, gehuurde modellen en geld dat door de lucht vliegt. Daar is niets mis mee, maar het kent inmiddels een bepaalde ironie, die zelfs de artiesten op dit punt moeten erkennen. De video "I Don't Like" heeft dat allemaal niet. De vijf minuten durende visual, die 10 jaar geleden op 11 maart 2012 werd uitgebracht, is een spektakel van eenvoud die de rauwheid laat zien van de drillscene in Chicago die al een hele generatie artiesten heeft geïnspireerd.

Het beste aan "I Don't Like" is hoe openhartig het voelt. Het zit hem in de manier waarop Keef meegaat in het ritme van zijn leven veranderende hit, dansend alsof de camera er niet is. De manier waarop ze naar Fredo buiten de camera wijzen, terwijl Reese zijn iconische "Scary Sight" -tekst rapte, niet eens beseffend dat die line legendarisch zou worden. Het zit 'm in 't shot van Keef die zoveel plezier heeft met dansen dat hij naar beneden valt en zijn jongens hem oprapen. We wisten niet hoe zeldzaam het zou zijn om Keef zo ​​gelukkig te zien - of, helaas, om zoveel van deze artiesten op één plek te hebben. "I Don't Like" dient als een levensechte tijdcapsule van de GBE-crew.

Zoals je al weet, werd de hype in de rapgame van Chicago in 2012 bepaald door YouTube-views. Degene die op het moment de meeste views had, was die hele guy. Een hele generatie van artiesten en fans volgden een maatstaf waar de grote labels nog niet eens mee bezig waren. Drill-artiesten maakten gebruik van YouTube om hun muziek naar de hele wereld te uploaden en vonden een nieuw model voor onafhankelijkheid waar ze misschien niet eens van op de hoogte waren. In 2012 was de muziekvideoshow op televisie iets ouderwets - MTV en BET speelden zelfs amper video's meer af op hun hoofdkanalen. Jonge hiphopfans renden eerder naar WorldStarHipHop, dan naar 106 & Park om de nieuwste video's te zien. Die verandering stelde DGainz en andere regisseurs in staat om de meest rauwe video's mogelijk te maken.

Deze run-and-gun videoregisseurs waren vrij en hadden schijt aan alle wetten van het maken van een videoclip. Ze hoefden geen verhaallijn te hebben. Artiesten konden roken, met gangsigns gooien en met nep wapens showen als ze dat willen. Plots hoefden artiesten geen labels meer te paaien en wanhopig deals te sluiten. Ze kunnen op YouTube hot worden en een biedingsoorlog ontketenen, of onafhankelijk blijven.

Er waren niet veel artiesten die voorheen zo dapper waren en het heft in eigen handen namen, maar nu voelt het alsof de meeste rappers dat model gebruiken. Denk aan de grootste straatsterren van dit moment: Lil Durk, G Herbo (twee artiesten uit de originele Chiraq drill-beweging), Lil Baby, Kodak Black, NBA YoungBoy, Fivio Foreign en de honderden artiesten die door hen zijn beïnvloed. Al hun doorbraakmomenten kwamen door video's die ze onafhankelijk op YouTube uitbrachten en daarmee doorbroken en bij een label konden tekenen. Na de drill-artiesten waren het de SoundCloud-rappers zoals Juice WRLD, Ski Mask The Slump God en Lil Pump, die ook viraal gingen met DIY-video's.

De Brooklyn Drill-beweging kwam niet meteen op gang na de Chiraq wave - de meeste van de grootste video's van de scène zijn clips van artiesten en hun crew vibing out. De Brooklyn-drill momenten, zoals 'Gang Gang Gang', 'Suburban' van 22Gz, 'No Suburban' van Sheff G, waren conceptuele afstammelingen van 'I Don't Like'. Bobby Shmurda en GS9 gingen vooraf aan de officiële lancering van 'Brooklyn Drill', maar ze hadden dezelfde energie. En de invloed is duidelijk te zien in de iconische "Hot N*gga" -video, waarin de gehele GS9 crew aan het viben was voor de lens. Bobby heeft gezegd dat de "Hot N*gga"-regisseur MainE FeTTi en Bobby's vrienden random de feeling hadden om het op te nemen, en die spontaniteit is essentieel voor de aantrekkingskracht van de video. Who knows of het gooien van zijn pet of de Shmoney-dans zou gebeuren in een gechoreografeerde video? De randomness van "Hot N*gga" is precies wat de video maakte.

TDott Woo kreeg bekendheid in Brooklyn, deels vanwege de legendarische manier waarop hij danste in de video's van zijn mattie. Pop Smoke en Fivio Foreign hoefden - en hoeven - geen dansers in te huren; ze hadden zelfs moves die ze improviseerden in de videos. Tot op de dag van vandaag, van the Bronx tot Brooklyn, tot Toronto en de UK, nemen videoregisseurs hun camera's mee naar de block en nemen drill-artiesten op, in guerrillastijl. Allemaal inspiraties uit de classic 'I Don't Like'.

Chief Keef heeft altijd love geshowd naar Gucci Mane en Waka Flocka, en geen twijfel dat Gucci's low-budget "In My Kitchen"-video en hun beruchte 'Hood Affairs' freestyle-sessie inspiratie waren voor een jonge Keef. Maar sound-wise zetten "I Don't Like" en de rest van de Back From The Dead-mixtape de legacy van Brick Squad voort met futuristische synths en banging 808's. Maar Keef zijn vibe had iets anders, iets vernieuwends. Terwijl Waka een cycloon was en Gucci alleen al met z'n charme harten wist te veroveren, kwam Keef zijn muziek altijd in een groepsgevoel. Met heel zijn squad in een soort crazy militant vibe.

Misschien zou de opkomst van de drillscene anders zijn als Durk, Herbo of Reese het gezicht zou zijn van Chiraq-drill, maar de mysterieuze aanwezigheid van Keef trok mensen dichter naar hem toe, en dus dieper in de vibe van Chicago. Jaren later zijn fans nog steeds fan van artiesten die een vibe uitstralen dat ze niet focken met de industrie en alles zo independent mogelijk doen. De desinteresse in het aanpassen aan wat ''gewoon'' is, is een social statement over de culturele kloof tussen twee Amerika's. Keef en Chicago Drill waren de katalysator voor dit alles.

Wie had ooit gedacht dat een videoregisseur zonder plan op een videoset zou verschijnen, zou kunnen werken met een stel amateurs die nog nooit eerder voor de camera hadden gestaan, zou vertellen dat ze uit hun dak moesten gaan, om vervolgens met een hit naar buiten te komen? Vóór 'I Don't Like' deden maar weinigen dat. Tien jaar later zijn we nog altijd dankbaar voor al deze genialiteit.