Column: Lange Frans - Independence Day

Bijna 25 jaar geleden kochten Baas B, mijn broer en ik onze eerste serieuze studioapparatuur. Na een aantal jaren snuffelstages bij drum ’n bass producers en backpackrappers, wilden we zelf de macht naar ons toe trekken en niet meer afhankelijk zijn van anderen. Een computer, een microfoon en een mengpaneel was alles wat we nodig hadden om een compleet productiebedrijf te beginnen.

De kosten waren gelijk aan die van drie nieuwe scooters, toentertijd een kleine 10.000 gulden. Het bleek de beste investering ooit, want vanaf dat moment werden wij onafhankelijk en vrij. Onze halve garagebox in Diemen Zuid groeide uit tot het epicentrum van de Amsterdamse hiphop.

Ik begin met dit stukje historie, omdat onafhankelijkheid ervoor zorgt dat je je eigen pad kan bewandelen in je eigen tempo. Eén van de voorwaarden van deze onafhankelijkheid is het zelf financieren van je projecten. Dat betekende: niet uitgaan, geen nieuwe schoenen kopen en het zuurverdiende geld van je zaterdag baantje terug pompen in je eigen toko. Opofferingen en ontberingen.

We maakten een debuutalbum en lieten er duizend drukken; inclusief artwork en streepjescode. Trots als een pauw waren we. Toen we een half jaar later met dit album bij een distributeur gingen praten over een mogelijke deal, werden we serieus genomen en konden ze ons weinig wijsmaken over hoe je een album fysiek tot stand bracht. We hadden dit namelijk al gedaan. 1-0 voor ons. De deal die tot stand kwam was precies wat we nodig hadden en de voorwaarden zijn tot de dag van vandaag in ons voordeel.

Toen we met ons mixtape collectief D-Men (Lange Frans & Baas B, Brutus, DJ MBA, Brace, Opposists, Negativ, Yes-R etc.) tijdens het succes van de straatremixes werden uitgenodigd door een groot house label om te komen praten over een mogelijke samenwerking, gingen mijn zakenpartner Jan en ik vol zelfvertrouwen aan de grote eikenhouten tafel op het chique kantoor zitten. Na de koetjes en kalfjes zeiden we zonder blikken of blozen dat we voor een samenwerking van vijf jaar en twaalf artiesten 1 miljoen euro voorschot wilden tegen 50%. De executive ‘piefen’ van het label vielen van ongeloof bijna van hun dure stoelen af.

Niet lang daarna stonden Jan en ik weer buiten. We waren niet bitter of verslagen, integendeel. We kenden onze waarde, alleen het houselabel kon dat nog niet zien. Jaren later kwam ik een van deze exec’s tegen op het strand van Curaçao en hij gaf daar aan de bar toe dat het de beste deal was die ze ooit hadden laten schieten. Dat wisten Jan en ik toen al.

Het punt dat ik probeer te maken voor alle jonge muzikanten en artiesten is dit: of je bent onafhankelijk en je investeert in jezelf en je eigen product, of je wordt afhankelijk van de slangen en de ratten die deze industrie voort brengt. Als jij als zangeres je eigen tracks kan opnemen in je schuur, hoef je je geen zorgen te maken over producers met andere intenties dan het maken van muziek. Wees niet de jonge producer die genaaid wordt omdat hij de contracten niet begrijpt. Deze jonge producer had wel geld voor schoenen van 500 euro, maar was te gierig om het wurgcontract door een advocaat te laten checken.