Representatie in de media leidt tot grote dromers

Als jong meisje had ik altijd de droom om een bekende schrijfster te worden. Op de basisschool verslond ik boek na boek uit de bibliotheek. Hoewel ik ervan droomde om ooit ook mijn verhalen met de wereld te delen, kende ik nauwelijks schrijfsters die op mij leken. Ik las boeken van schrijfsters als Annie M.G. Schmidt, Paul van Loon en J.K. Rowling. Des te ouder ik werd, des te meer schrijvers ik leerde kennen die ook krullend haar en een donkere huid hadden. Toch was er geen schrijfster waar ik mezelf in herkende. Jaren later, toen ik al in de twintig was, zag ik een serie voorbij komen op Netflix: ‘Chewing Gum’. Het was een comedyserie over een meisje dat streng gelovig opgevoed werd, maar op een missie was om haar maagdelijkheid te verliezen. De hoofdrolspeelster van ‘Chewing Gum’, was ook de schrijfster van het verhaal. En daar was ze dan. Een schrijfster waar ik mezelf zo in herkende, dat ik echt geloofde dat mijn verhalen ooit ook op Netflix te zien konden zijn. Die schrijfster is Michaela Coel, die nu de rol van ‘Aneka’ speelt in ‘Black Panther: Wakanda Forever’.

‘Black Panther’ zit vol met voorbeelden voor jongeren met grote dromen, die zichzelf niet herkennen in de media. Voor de jongeren die ervan dromen om acteur te worden, voor de kinderen die ervan dromen om superheld te worden, voor de jongeren die ervan dromen om verhalen te schrijven over hun cultuur. Om te geloven dat iets mogelijk voor jou is, is het belangrijk dat je dit kunt zien in je omgeving. En als je dat voorbeeld niet hebt in je omgeving, is het belangrijk dat je dat voorbeeld kunt zien in de media. Er zijn zoveel verschillende verhalen op de wereld. Waarom zouden we steeds hetzelfde vertellen? Waarom zouden we niet aan kinderen van alle culturele afkomsten en seksuele geaardheden laten zien dat hun verhaal ook ertoe doet? Dat hun droom ook realiteit kan worden? Het is belangrijk om culturen en verhalen uit te lichten die ondergerepresenteerd zijn in de media. En het juist uitlichten van het culturele aspect binnen die verhalen, is essentieel om herkenning op te roepen bij mensen uit deze cultuur.  

Jaren geleden had Denzel Washington een interview over zijn nieuwe film ‘Fences’. Hierbij wordt hij gevraagd waarom de film per se een Zwarte regisseur moest hebben. Zou een witte regisseur het verhaal niet kunnen vertellen? Denzel reageert met: ‘It’s not colour, it’s culture’. Het gaat niet om kleur, maar om cultuur. Waarschijnlijk zou een witte regisseur dit verhaal wel kunnen vertellen. Hij zou in gesprek kunnen gaan met genoeg Zwarte mensen om zo elk cultureel detail te weergeven dat hij zelf niet meegekregen heeft. Maar waarom? Waarom zouden we mensen niet hun eigen verhalen laten vertellen? Waarom zouden we, bij een film geïnspireerd op Afrika, de soundtrack niet laten schrijven door de Afrikaanse Tems en laten zingen door de Caribische Rihanna? En dan vraag ik me ook af, zou ‘Chewing Gum’ dezelfde emotionele impact op mij hebben gehad als het geschreven was door een witte vrouw? Of als de hoofdrolspeelster wit was? Waarschijnlijk niet. Want hoewel zij ongetwijfeld een geweldige performance neer zou zetten, is zij niet opgegroeid met dezelfde culturele gebruiken als ik. Michaela Coel wel.

Dat maakt het zo belangrijk voor kinderen van verschillende culturele achtergronden om zichzelf te zien op tv, in de bioscoop, om verhalen te lezen over kinderen als zij. Zodat ook Zwarte kinderen groot kunnen dromen en ook Zwarte kinderen geloven in hun eigen dromen. Bijna alle dromen die ik heb gehad sinds het zien van ‘Chewing Gum’, zijn sindsdien uitgekomen. En Michaela Coel, die bij mij het vuurtje aanstak, zal ongetwijfeld duizenden anderen inspireren met haar rol als ‘Aneka’.

Bekijk hieronder 'The Chop Shop', waarbij Nnelg (Artiest), Angelique Houtveen (Radio-DJ) en Giancarlo Sanchez (Filmmaker) de trailer van de nieuwe film bespreken.