Seksisme in rap: Waarom zijn vrouwelijke rappers nog steeds niet even commercieel succesvol als mannelijke rappers?

Vorig jaar schreven we al over het feit dat er wereldwijd steeds meer vrouwelijke rappers in de industrie zijn. En hoewel vrouwen de laatste jaren steeds meer controle hebben over hun seksualiteit en de manier waarop ze zichzelf positioneren in de rapindustrie, laten de cijfers zien dat ze op basis van succes nog steeds achterlopen op mannen. Zo zijn er bijvoorbeeld opvallend weinig vrouwelijke rappers met nr.1 albums. Megan Thee Stallion’s ‘Traumazine’ kwam binnen op nr.2, achter het ‘Beautiful Mind’ album van Rod Wave, dat binnenkwam op nr.1. En dat terwijl hij toch redelijk minder bekend is dan Megan. Een simpele social media search laat dat al zien: Megan heeft zo’n 24 miljoen volgers meer dan Rod Wave. Toch verkocht hij 100.000 albums meer dan Megan in de eerste week van hun release. In 2018 werd Cardi B slechts de vijfde vrouwelijke rapper die ooit een nr. 1 album had gescoord. De andere nr.1 albums werden gescoord door: Nicki Minaj met ‘Pink Friday: Roman Reloaded in 2012 en ‘Pink Friday’ in 2011, Eve met ‘Let There Be Eve… Ruff Ryders’ First Lady’ in 1999, Foxy Brown met ‘Chyna Doll’ in 1999 en Lauryn Hill met ‘The Miseducation of Lauryn Hill’ in 1998.

Sinds Cardi B’s ‘Invasion of Privacy’ is er geen album geweest van een vrouwelijke rapper dat de nr.1 positie heeft behaald. Nicki Minaj is de enige vrouwelijke rapper met meerdere nr.1 albums en Cardi B is de enige vrouwelijke rapper die als soloartiest een Grammy heeft gewonnen voor Best Rap Album. Hoewel vrouwelijke rappers online veel populairder lijken te zijn dan mannelijke rappers, wijzen de cijfers erop dat ze nog niet eens in de buurt komen van het succes van mannelijke rappers. Saweetie haalde met haar 12,8 miljoen volgers op Instagram net aan 2000 sales in de eerste week van haar EP ‘The Single Life’.

Een van de belangrijkste redenen waarom seksisme in de rap industrie bestaat, is omdat het genre historisch gezien gedomineerd wordt door mannen. Hierdoor ontstaat er een machtsdynamiek waarbij vrouwen vaak worden gezien als minderwaardig of objecten om te gebruiken voor het plezier van mannen. Daarnaast zijn er ook andere factoren die bijdragen aan seksisme in de rap industrie. Een daarvan is het commerciële aspect. Rapmuziek wordt vaak gebruikt als een manier om geld te verdienen, en de platenmaatschappijen zetten daarom artiesten vaak neer als seksuele objecten om de verkoop te stimuleren. Dit leidt tot een cultuur waarin vrouwelijke artiesten en vrouwen in het algemeen worden uitgebuit en gereduceerd tot hun seksualiteit. In de documentaire 'RapCaviar' op Hulu, vertelt rapper Rapsody over het gebrek aan diversiteit onder vrouwelijke rappers. Gezien het feit dat het imago van de seksuele, schaarsgeklede, 'pussy rap' vrouwelijke rapper zo verkoopt, is dit ook het imago dat continu gepusht wordt door de media, labels en zelfs door het publiek. Er lijkt nog steeds geen ruimte te zijn voor verschillende type vrouwelijke rappers, waardoor veel muziek, veel stijlen en veel vrouwelijke rapartiesten hetzelfde zijn. Het gebrek aan diversiteit leidt er ook toe dat vrouwelijke rappers continu weer tegen elkaar opgezet worden in de media.

Wat mij opvalt in dit gehele fenomeen, is dat vrouwelijke rappers gemarket worden als influencers. Er wordt online een imago verkocht waar mensen fan van worden. Vrouwelijke rappers delen op social media beelden van hun privéleven en het gaat vaak meer om hoe ze eruit zien, dan de muziek die ze maken. Hierdoor ontstaat er een fanbase die fan is van de persoon, maar niet per se fan is van de muziek van deze persoon. Hoe kan er anders verklaard worden dat al die miljoenen social media volgers niet gelijk staan aan miljoenen sales?

Er zijn verschillende manieren waarop seksisme in rap naar voren komt en vrouwen in de rapindustrie achtergehouden worden in vergelijking met hun mannelijke collega’s. Zo schreef Complex in 2021 al over het gebrek aan vrouwelijke featurings op albums van mannelijke rapartiesten. Als de scene (nog steeds) gedomineerd wordt door mannen en mannen alleen elkaar verder helpen, wordt het moeilijk voor vrouwen om daartegen op te boksen. Een andere vorm van seksisme is dat de lat veel hoger wordt gelegd voor vrouwelijke rapartiesten dan voor mannelijke rapartiesten. Een goed voorbeeld hiervan is Doja Cat. Zij is een van de weinige vrouwelijke rappers die qua commercieel succes wel kan concurreren met haar mannelijke collega's, maar dat wordt vaak genegeerd omdat zij niet als een rapper wordt gezien. Dit omdat Doja popmuziek maakt, terwijl ze op elke track een rap verse heeft. Er zijn talloze mannelijke rappers die popmuziek maken, refreintjes zingen en waarbij er niet zo in hokjes gedacht wordt. Drake kan bijvoorbeeld een heel housealbum maken en op de helft van zijn album zingen; toch zal hij altijd als rapper gezien worden. Om maar niet te beginnen over hoeveel meer er verwacht wordt van vrouwelijke rapartiesten tijdens optredens, in vergelijking met hoe laag de lat ligt voor mannelijke rappers.

Dus ondanks dat er meer vrouwelijke rappers dan ooit zijn en ondanks dat deze vrouwelijke rappers meer commercieel succes hebben dan ooit, is er nog steeds sprake van een gigantisch gender gap. Er is in de rapindustrie nog steeds sprake van een dominante mannenwereld, waarin vrouwen dezelfde vormen van seksisme en ongelijkheid ervaren als in de maatschappij. Het argument dat vrouwelijke rappers niet even goed zouden zijn als mannelijke rappers is outdated, zwak en heeft geen basis. Want hoe goed een vrouwelijke rapper ook kan spitten, hoe creatief haar visuals ook zijn, hoe spraakmakend haar shows ook zijn, het ziet ernaar uit dat de wereld er nog steeds niet klaar voor is om ze dezelfde credits te geven als mannelijke rappers. En in 2023 verdienen vrouwen het toch echt om hetzelfde te verdienen en dezelfde kansen te krijgen als mannen.