Isaiah Rashad over zijn carrière, tourlife en opgroeien in een gewelddadige omgeving: 'Ik ben blij dat ik een psycholoog kan betalen'

We arriveren om vijf uur ‘s middags in Rotterdam. Isaiah’s manager Matt opent de deur van Annabel en verwelkomt ons hartelijk. We lopen naar de backstage ruimte waar Isaiah zit met zijn hele crew. Isaiah Rashad begroet ons vriendelijk terwijl hij zijn hamburger en een portie friet eet. Op een tafel aan de zijkant van de kamer liggen er typische Hollandse versnaperingen zoals drop, tompoezen en “stroepwaffles”. Laatstgenoemde lekkernij wordt veruit het meest gewaardeerd door de Amerikanen. Matt vertelt over hun tourschema. Hij laat ons een Excel bestand zien op zijn laptop. Letterlijk elke dag was volgepland met reistijd, interviews, soundchecks, meet and greets en de shows zelf. Zijn vrije tijd tijdens het touren is nihil. We kunnen de vraag over zijn leukste bezigheid in Nederland dus maar beter achterwege laten.

Isaiah springt op en geeft aan dat hij klaar is om het interview af te nemen. Hij neemt een kijkje uit het raam en ziet hordes aan fans al in de rij staan. De mensen in de rij hebben niet door dat hun favoriete rapper twee meter boven hen uit tuurt. ‘It’s a full house tonight’ zegt Isaiah. Beneden is zijn band al bezig met de soundcheck. Naar verwachting zal hij later aansluiten. Hij neemt plaats op dezelfde bank waarop mijn collega Ilias en ik al zaten. Vlak voor het interview begint, complimenteert hij mijn broek van The New Originals. Het gebeurt niet dagelijks dat Isaiah Rashad mijn kledingstijl complimenteert, dus ik bedank hem vriendelijk. Over zijn optreden in Paradiso één dag eerder, vertelt hij dat er een aantal dingen mis gingen op technisch vlak. Zo werkten zijn in ear monitoren niet naar behoren waardoor hij zichzelf en zijn band slecht hoorde. Toch blijft hij positief: ‘Dit zijn dingen waar je niks aan kunt doen. Ik probeer altijd mee te gaan in de flow van de situatie en omarm het liever dan dat ik ertegen vecht.’

Isaiah Rashad groeide op in Chattanooga, Tennessee. ‘Ik kom uit het zuiden van de VS. Het is fucked up daar. Als je in een slechte omgeving opgroeit is dat confronterend. We hadden vroeger weinig. Tegelijkertijd is het ook erg inspirerend geweest. Het maakt mensen creatiever maar uiteindelijk wens je altijd een betere en veiligere omgeving. Je raakt er toch getraumatiseerd door.’ Op de vraag hoe hij met zijn trauma’s omgaat antwoordt hij: ‘Ik ben blij dat ik een psycholoog kan betalen. Hoe anderen dat doen zou ik niet weten. Daarnaast probeer ik mijzelf niet te verdoven met allerlei middelen.’

Zijn moeder draaide toen hij jong was vaak Erykah Badu en Aretha Franklin in huis. Van zijn vader kreeg hij hiphopmuziek mee. Master P was gedurende zijn jeugd veelvuldig te horen in Isaiah’s woonkamer. Thuis was het een blend van soul en hiphop en dat is ook terug te horen in zijn eigen muziek. ‘Mijn muzikale inspiratie heb ik echt van mijn ouders meegekregen. Ik keek tegen ze op en alles wat zij tof vonden, vond ik ook tof. Toen ik begon was het een mix van Master P en Lil Wayne, wat mij inspireerde. Zo creëerde ik mijn eigen stijl. Ik heb nooit het idee gehad dat ik het zou maken. Het idee in mijn hoofd van mezelf als een succesvolle artiest is mij wel eens te binnen geschoten, maar ik ben er nooit frequent mee bezig geweest. Het is ook niet zo dat ik het nu raar vind dat het mij gelukt is, maar soms ervaar ik dingen in mijn carrière als surrealistisch. Toen ik op Coachella optrad moest ik mezelf echt even knijpen.’

In 2013 tekende Isaiah Rashad een platencontract bij het label Top Dawg Entertainment. TDE bracht vele grote artiesten zoals Kendrick Lamar, ScHoolboy Q, SZA, SiR, Jay Rock en Ab Soul. Als hij het heeft over de tijd dat hij net aansloot bij het label, merk ik dat hij die periode als een voorportaal ziet van zijn carrière vandaag de dag. ‘De tapes die ik destijds uitbracht waren een oefening voor hetgeen ik daadwerkelijk wilde maken. We zijn nu tien jaar verder. Ik ben een betere rapper, een betere schrijver en een betere vader. Niet dat ik vroeger een slechte vader was, maar ik neem die rol nu op mij met nog meer verantwoordelijkheid. Ik kreeg mijn eerste kind op mijn 21^e. Waar ik vandaan kom is het normaal om op jonge leeftijd kinderen te krijgen.’

Op het moment dat ik begin over zijn drie studioalbums Civilia Demo (2014), The Sun’s Tirade (2016) en The House Is Burning (2021), onderbreekt Isaiah Rashad mij. ‘In mijn ogen zijn dat mixtapes. Geen albums. Voor mij is een album echt een meesterwerk met een algehele samenhang. Mijn mixtapes zijn een compilatie van de tofste nummers die in een periode gemaakt heb. Nu ben ik pas op het punt dat ik nadenk over het maken van een compleet album. ‘To Pimp A Butterfly’ is in mijn ogen een perfect album.’ Ook hier is “oefening baart kunst” het devies van Isaiah Rashad. ‘Het is iets moois dat de fans mijn groei met de jaren kunnen volgen. Ik wil altijd blijven leren en beter worden.’

Isaiah vertelt dat hij – mits mensen hem met rust laten – soms wel zeven of acht opzetjes op een dag kan maken. Zodra hij zijn muziek daadwerkelijk af moet maken gaat het hem een stuk minder vloeiend af. Een tweede verse schrijven en de track afmaken is iets wat hem naar eigen zeggen soms maanden tijd kost.

‘Schrijf je weleens zonder beat?’ vraagt Ilias aan Isaiah. ‘Zeker. Sowieso schrijf ik veel in mijn dagboek en daarnaast schrijf ik soms ook poëzie. Hetgeen ik schrijf zonder beat dient als inspiratie voor de nummers die ik maak. Wat dat betreft ben ik echt een schrijver. Sommige artiesten vinden het tof om niet te schrijven, maar ik ben er juist trots op. Ik houd er niet van om een melodie zonder woorden op te nemen en daarna pas de woorden in te vullen.’

Isaiah Rashad is geen artiest die zijn ervaringen in het leven verbloemt of mooier maakt dan ze zijn. ‘Mijn leven is soms pijnlijk. Het is dan niet gek dat ik muziek maak over de pijn die ik voel. Tuurlijk maak ik ook muziek over oppervlakkige dingen, omdat het leuk klinkt en ik er een ego boost van krijg, maar aan het eind van de dag is het belangrijk dat mijn muziek een weerspiegeling is van mijn leven.

Als je als artiest op het niveau van Isaiah Rashad zit, is de kans groot dat je de hele wereld rondreist. Is dit hectische leven echt zo leuk als het lijkt vanaf de buitenkant? Of gaat de hectiek op een gegeven moment zijn tol eisen? We hebben in ieder geval geleerd dat er weinig vrije tijd is in het dagelijkse schema. ‘Het mooiste aan touren zijn de nieuwe mensen die je leert kennen, de nieuwe culturen en de mensen die op mij afstappen omdat ze houden van mijn muziek. Een nadeel is de vermoeidheid. We zijn constant op pad en doordat je weinig rust pakt kan het echt zwaar zijn. Al met al kan ik niet klagen. Ik ben hier om te verbinden met mensen door middel van muziek. Ik ben heel dankbaar voor het leven dat ik leid. Het is een geschenk van boven en tegelijkertijd ook iets dat ik verdiend heb’.