Opgroeien in een generatie die continu rappers verliest

Gisteren kwam het hartverscheurende nieuws naar buiten dat Takeoff, lid van rapgroep Migos, doodgeschoten is. Hij is vermoord om een uit de hand gelopen ruzie, die ontstaan is door een spelletje. Takeoff was 28 jaar oud. Migos is een van de meest invloedrijke groepen van de huidige generatie. Met hun doorbraakhit ‘Versace’ brachten ze een geheel nieuwe sound, die snel overgenomen zou worden door de rapscene. Sommigen noemen het ‘mumble rap’, anderen noemen het de ‘Migos Triplets Flow’. Hoe je het ook noemt, het was baanbrekend, omdat het niet alleen nieuw was, maar ook nog tof klonk. Eerlijk is eerlijk, de leden van Migos waren niet de eersten die aan ‘mumble rap’ deden, maar de leden van Migos hebben de sound geperfectioneerd en groot gemaakt. Zoals de NY Times perfect beschrijft, is dat de aard van innovatie in hiphop: soms gaat het om wat er gezegd wordt, maar vaker gaat het om de manier waarop iets gezegd wordt. De leden van Migos, en dan vooral Takeoff, begrepen dit concept en beïnvloedden met hun sound een hele generatie van Atlanta rappers.

Het gebeurt niet vaak dat iemand doorbreekt met een nieuwe sound en daarmee een trend zet die jaren voortgezet zal worden. Migos heeft dat gedaan en Takeoff, die door de New York Times toepasselijk de ‘meester van de syncopen van Migos’ genoemd wordt, speelde een gigantische rol in het veranderen van de rapcultuur met zijn vernieuwende flowtjes en herkenbare ad libs. De kenmerkende Migos flow is opgepikt door grootheden als J.Cole, Drake en meer. Takeoff was een innovator in de scene en hoewel zijn talent vaak onderschat werd, zal zijn invloed gemist worden in de rapgame.

Takeoff’s naam wordt nu toegevoegd aan een lange lijst van invloedrijke rappers die zijn doodgeschoten in de afgelopen vier jaar. Nipsey Hussle werd vermoord voor zijn eigen winkel. XXXTENTACION en Pop Smoke werden beiden doodgeschoten tijdens een beroving. King Von, Young Dolph en PnB Rock verloren allemaal hun leven aan zinloos wapengeweld. En dat zijn niet eens alle namen. We praten nog steeds over de dood van Tupac en Biggie omdat het zeer uitzonderlijk was dat er iets dergelijks gebeurde. Mensen gingen massaal de straat op toen Biggie overleden was en mensen gingen massaal de straat op toen Nipsey vermoord werd. Mensen gingen massaal de straat op toen Tupac overleed en mensen gingen massaal de straat op toen XXXTENTACION overleed. Sinds 2018 is er elk jaar een rapper overleden aan wapengeweld. Het gebeurt zo snel achter elkaar dat we nauwelijks tijd hebben om de dood van de een te verwerken, voordat de volgende hashtag al viraal gaat. Wanneer er weer een rapper zijn leven verliest aan zinloos geweld, staat onze tijdlijn vol met headlines en carrousel posts waarin het talent van diegene uitgelicht wordt. Tegelijkertijd staat onze tijdlijn ook vol met beelden van levenloze lichamen, die schaamteloos gefilmd worden terwijl ze hun laatste adem uitblazen. Zullen we na 25 jaar nog steeds over de doden van deze rappers praten, zoals we doen over Biggie en Tupac? Of is onze generatie zo gewend geraakt aan het fenomeen dat dergelijke situaties geen emoties meer bij ons opwekken? 

Elke keer als er weer een jonge rapper vermoord wordt, richt iedereen zich op wie of wat de schuld heeft aan deze moord. Zo zou het probleem liggen bij de Zwarte mannen die elkaar vermoorden, onder de (racistische) term ‘black on black crime’. Anderen vinden dat het probleem ligt bij de toegankelijkheid van wapens in de Verenigde Staten. Weer anderen stellen dat de labels hun artiesten beter zouden moeten beschermen. Het argument dat echter te vaak omhoog wordt gebracht is dat de hiphopscene gewelddadig is en dat het rappen over wapens en moord, leidt tot wapens en moord. Dit gaat zelfs zo ver dat de lyrics van rappers tegenwoordig gebruikt worden als bewijsmateriaal tegen deze rappers. Het meest recentelijke voorbeeld hiervan is natuurlijk de lopende zaak van Young Thug en Gunna, waarbij hun lyrics als bewijs worden gebruikt dat de rappers in hun persoonlijke leven in een gang zitten.

Rap wordt al sinds de opkomst van het genre geportretteerd als gewelddadig en crimineel. Wat niet gek is, gezien het feit dat veel rappers komen uit een gewelddadig en crimineel milieu. Veel rappers rappen ook over geweld en criminele activiteiten. Zoals beschreven wordt in ‘The Conversation’, lijkt het echter alsof critici niet begrijpen dat rapmuziek een reflectie is van crisis, niet de oorzaak ervan. Er wordt continu gesteld dat de rapgame gevaarlijk is, maar hierbij lijken mensen te vergeten dat de rapgame veelal bestaat uit Zwarte mannen - en dat het zijn van een Zwarte man in de Verenigde Staten, een gevaar op zich is. Zwarte mannen hebben twintig keer meer kans om aan wapengeweld te overlijden, dan witte mannen in de V.S. Het zou dan ook logischer zijn om te kijken naar de onderliggende raciale en maatschappelijke kwesties in de V.S., dan naar de muziek die het leven van veel Zwarte mannen in de V.S., reflecteert.

Ik betwijfel dat het probleem bij één persoon of één zaak ligt. En ik vraag me af of de aandacht na het overlijden van een artiest, zou moeten gaan naar de maatschappelijke omstandigheden die invloed hebben gehad op deze dood. Het is jammer dat de dood van rappers gebruikt wordt als een aanleiding om de rapgame wederom in een slecht daglicht te zetten, in plaats van dat er stilgestaan wordt bij de culturele invloed die deze rappers hebben gehad. Bij de jongeren die nu rappen zoals Migos, die hun haar hetzelfde als XXX vlechten, die de boeken lezen die Nipsey aanraadt in zijn interviews. En wat helemaal jammer is, is dat de rest van de wereld zich pas lijkt te realiseren hoe invloedrijk deze rappers zijn, op het moment dat ze komen te overlijden. In zijn laatste publiekelijke interview bij Drink Champs, zegt Takeoff nog: ‘Het is tijd om mij mijn credits te geven. Ik wil niet pas geprezen worden als ik er niet meer ben’. Nu worden er stukken geschreven over de culturele invloed van Takeoff en Migos, terwijl hier natuurlijk allang bij stilgestaan had moeten worden. Twitter gebruiker @JillianWeise stelt: ‘We vermoorden geen dichters in de VS. Tenzij het rappers zijn. We doden alleen dichters die rappen. Maar dan noemen we ze geen dichters.’

Als een rapper doodgaat, wordt er niet over gesproken en geschreven als het overlijden van een invloedrijke artiest, maar eerder als een crimineel of iemand van de straat. En dit is natuurlijk omdat rappers nog steeds worden gezien als criminelen, en niet als de creatieve artiesten die ze zijn. Wat bizar is gezien het feit dat de invloed van rap de laatste jaren zo groot is geworden, dat het elk ander genre beïnvloedt. De invloed van rap is zo groot geworden, dat elk groot modehuis zich in de afgelopen jaren is gaan richten op het maken van ‘streetwear’ collecties, die aansluiten op wat er gedragen wordt door de huidige hiphoppers. En toch worden rappers nog steeds afgedaan als ‘straatschoffies’. Wellicht zouden we de impact van pioniers als Takeoff moeten prijzen terwijl ze nog leven, in plaats van hier pas aandacht aan te schenken als ze overleden zijn. En als we dat dan toch doen, laten we het dan vooral hebben over die impact, en niet over wiens schuld het is dat we wederom een gigantisch talent verloren zijn.  

Rust in vrede Takeoff, de hiphopscene zal je bijdrage niet vergeten.