Who Shot Ya: Hey De B

In onze rubriek ‘Who Shot Ya’ gaan we maandelijks in gesprek met een videograaf uit de Nederlandse muziekscene om dieper in te gaan op hun carrière en de gedachten die hen bezighouden. Deze keer hebben we Bruno, beter bekend als Hey de B, te gast. In ons interview deelt Bruno, een van de mede-oprichters van Framez Production, zijn inspirerende reis in de wereld van muziekvideoregie, van bescheiden begin tot het bereiken van de top van zijn vakgebied.

Ik ben vrij laat begonnen in dit vak, rond mijn 25e of 26e. Voor die tijd had ik eigenlijk alleen maar saaie baantjes gehad, zoals nachtportier in een hotel, waar ik van 11 uur 's avonds tot 7 uur 's ochtends werkte, vier dagen per week. Daarna heb ik een tijdje bij Starbucks gewerkt. Op een gegeven moment begonnen mijn ouders te zeggen: "Moet je niet weer terug naar school? Je houdt van muziek, je houdt van clips, je houdt van films." Uiteindelijk ben ik een opleiding gaan volgen in Hilversum, voor AV specialist, een MBO-opleiding. Toen ik begon, was ik dus al wat ouder, zo'n 25/26 jaar, en zat ik in een klas met voornamelijk 16-jarigen. Ik dacht bij mezelf: "Wat doe ik hier?"

Maar toen leerde ik Jonas kennen, een jong ventje van 16 of 17, de persoon waarmee ik Framez ben begonnen. Hij was de enige op de opleiding die ook uit Amsterdam kwam, dus daar konden we echt op connecten, aangezien we allebei Amsterdammers waren. Ik was al fan van Smib en kende een paar van de jongens daar, dus op een dag zeiden Jonas en ik gewoon tegen elkaar: "Waarom maken we niet gewoon een videoclip?" Zo zijn we begonnen en het duurde ongeveer een maand om onze eerste clip voor Smib te maken. Het was eigenlijk een eenvoudige hood video, we hadden geen idee waar we mee bezig waren, maar toen de clip eenmaal uitkwam begon het een beetje te lopen.

Onze eerste grote klant was Bizzey, maar dat was pas anderhalf jaar later, toen we voor het eerst echt met een groot budget mochten werken. Maar het was eigenlijk met 'Thad Thots - fukboiproof' dat onze carrière echt begon. Ik heb die video al 3 jaar niet meer bekeken. Binnen anderhalf jaar gingen we van gratis clips naar clips met budgetten van €30.000. Op een gegeven moment had ik zelfs drie stagiaires, terwijl ik twee jaar daarvoor zelf nog stagiaire was.

Een van de meest memorabele momenten was toen we in Tokio waren voor een clip van Bizzey en Kevin, één van de duurste clips die ik ooit heb gemaakt. Kevin kwam echter een dag later aan dan gepland, wat voor wat paniek zorgde, vooral omdat Bizzey speciaal voor hem een scène had bedacht waarvoor hij een maatpak had laten maken. Tot overmaat van ramp bleek de koffer van Kevin, ter waarde van enkele duizenden euro's, zoek te zijn. Hierdoor stond Kevin daar in Tokio zonder zijn kleding en moest hij samen met de productieleider door de stad rennen om een nieuw pak te vinden.

Een ander onvergetelijk moment was tijdens de opname van de clip voor het nummer 'Watching You' van Ronnie Flex en Boef, waar Tory Lanez ook aan deelnam. We hadden met Tory afgesproken om 15.00 uur, maar tot onze verbazing kwam hij pas om 03.00 uur 's ochtends opdagen. Zijn late aankomst veroorzaakte wat stress, aangezien zijn manager direct aangaf: "Je hebt één uur, bro." Ondanks dat we al alles hadden geschoten voor Boef en Ronnie, moesten we ons plotseling volledig richten op Tory Lanez. En toen hij uiteindelijk zei: "It's a wrap", was het ook echt voorbij. Ik zou niet eens in discussie willen gaan met hem daarover.

Vaak als er een ‘herres’ clip gedraaid moet worden, kom ik in beeld. Zo heb ik bijvoorbeeld gewerkt aan ‘Shutdown’ & ‘Fuck It Up’ van SFB en ‘Opgekomen’ & ‘Kees Closed’ van Ronnie Flex. Bij deze shoots waren fans altijd welkom, wat soms leidde tot complete chaos in Rotterdam. Opgekomen van Ronnie blijft een van mijn favoriete clips. Toen ik nog stage liep bij Topnotch als video stagiaire, hebben we deze gemaakt. Nu, met Kees Closed, hebben we opnieuw zo'n oproep gedaan voor een clip waarvan we wisten dat er een grote menigte zou komen. Dat is behoorlijk intens, omdat je dan met je crew rondloopt, maar niemand lijkt echt aandacht aan je te besteden. Bijvoorbeeld bij Kees Closed kwamen mensen alleen voor Ronnie en leek het alsof niemand om de rest gaf. Ik denk dat ik vaak word ingeschakeld omdat ik niet bang ben om mijn stem te laten horen en de boel in goede banen te leiden, zelfs als dat betekent dat ik hard moet schreeuwen of mensen moet aansporen om ruimte te maken. Ik heb respect voor artiesten zoals Ronnie en anderen waarmee we ‘herres’ clips hebben geschoten, omdat ze altijd luisteren en weten dat we er zijn om een clip te maken met de juiste intentie.

De clip van Ronnie Flex - Opgekomen is mijn favoriet. Het was echt een hoogtepunt voor mij. Op dat moment was ik nog steeds een fan van Ronnie, en nu ken ik hem wel en chillen we af en toe. Ik zei altijd dat als ik een clip voor Ronnie zou maken, ik in vrede kon sterven. Ik vind hem nog steeds de beste Nederlandse artiest, en daarom was de clip van Opgekomen ook zo geweldig. Dat is nu al zes jaar geleden, maar het blijft voor altijd het hoogtepunt van mijn carrière.

Ronnie gaf me een heads-up een week van tevoren dat hij de video voor Drink n Smoke wilde laten clippen. Met minder dan een week om alles te doen, moesten we het volledig produceren en online zetten. Binnen een dag schreef ik het treatment en daarna schoten we alles, zelfs in de stromende regen om 4 uur 's ochtends met Ronnie en het hele team. Toen stond ik voor mijn montagestation, omringd door elektronische apparatuur en heb ik twee dagen lang gewerkt om het helemaal af te maken - editen, graden en zelfs nog wat VFX toevoegen. Ik heb de edit zelf gedaan, wat eigenlijk behoorlijk slopend was, maar voor mij was het de moeite waard. Het is Ronnie Flex, en ik ben altijd een enorme fan van hem geweest. Dit is waar ik voor leef. Ik heb een bepaalde visie voor hoe zo'n video eruit moet zien, dus het is belangrijk voor mij om mijn creatieve visie te realiseren. Bijvoorbeeld, voor Drink ‘n Smoke, heb ik zelfs een nacht doorgehaald tot vier of vijf uur om ervoor te zorgen dat de video klaar was. Natuurlijk had ik idealiter nog een week gehad om het helemaal te perfectioneren. Maar toch, het is bevredigend; de hele week draait om het maken van de video, maar zodra het vrijdag is, weet ik gewoon dat het helemaal af is en dat voelt goed.

Normaal gesproken neem ik tegenwoordig zelf de controle over mijn muziekvideo's, maar er zijn ook momenten waarop ik samenwerk natuurlijk. Als ik denk dat iemand anders de video naar een hoger niveau kan tillen, deel ik graag de verantwoordelijkheid. Bijvoorbeeld door een editor erbij te betrekken of als ik meerdere commercials maak, breng ik vaak een co-regisseur aan boord. Meestal een vriend van mij met wie ik goed op één lijn zit. Dit gebeurt vooral wanneer een project zo groot is dat ik het niet alleen aan kan of wanneer het budget boven de €30.000 uitkomt. In dat geval werk ik samen met een co-regisseur en brainstormen we echt samen over het concept. Voor bijvoorbeeld clips van Ronnie Flex, waarvan ik voel dat ik er echt voor geboren ben en waar ik vertrouwen heb in mijn eigen kunnen, neem ik vaak zelf de leiding. Maar natuurlijk werk ik ook graag met een cameraman waarvan ik weet dat hij echt inspiratie kan bieden.

Ik liep nog stage bij Topnotch en in het begin deed ik maar wat, maar met de tijd werd ik steeds beter. In het begin was ik erg onzeker, maar nu ben ik veel zelfverzekerder. Het draait nu niet alleen om het creatieve proces, maar ook om hoe je communiceert met je crew en artiesten. Het gaat niet alleen om het visuele aspect, maar ook om hoe je je ideeën overbrengt. Dat is iets wat ik steeds meer heb ontwikkeld.