Waarom krijgen vrouwen niet meer featurings op rap albums?

Op 6 augustus organiseerde Kanye West het tweede livestream luister event voor zijn nieuwste album Donda, en de nieuwe versie was drastisch anders dan de eerste. Een van de veranderingen was nieuwe gastvocalen, waardoor het totale aantal featurings op 28 kwam, waaronder de Weeknd, Lil Baby, Fivio Foreign, Kid Cudi, Playboi Carti en meer. Inmiddels is Donda uit en weten we dat er enkele vrouwen hebben meegewerkt aan het album, maar de lijst is niet lang en komt niet eens in de buurt van het aantal mannen op het album. De tracklist van Donda en nu ook van Drake's CLB, riepen dan ook de vraag op: Waar zijn alle vrouwen op rap albums?

"Ik vind het echt gestoord dat mannen hele projecten maken zonder een enkele vrouw", luidt een virale tweet. “En ik weet zeker dat als je kijkt naar de credits van het schrijven en produceren van liedjes, het verhaal hetzelfde is. WILD."

Om eerlijk te zijn, zag deze persoon G.O.O.D. Music's 070 Shake over het hoofd, wiens zang te horen was tijdens de livestream. In het Sunday Service-koor waren ook zangeressen aanwezig. Toch was de rol van vrouwen ondergeschikt aan mannen op de nieuwste versie van het album, aangezien vrouwelijke artiesten bijna alleen achtergrondzang bijdroegen. En op een album met bijna dertig muzikale gasten, vertegenwoordigden vrouwen een heel klein percentage van de vocalisten.

Dit probleem is echter veel groter dan Kanye en Donda. Er staan op het moment van schrijven vier rapalbums in de top 10 van de Billboard 200, en elk daarvan bevat minimale bijdragen van vrouwelijke artiesten. Nas' 15-track album King's Disease II bevat slechts één featuring van een vrouw (Lauryn Hill) van de acht totale gasten. Lil Baby en Lil Durk's 18-track album The Voice of the Heroes heeft vier featurings, die geen van alle vrouwen zijn. Van de 12 featurings op Polo G's 20-track album Hall of Fame, is Nicki Minaj de enige vrouwelijke stem. En de drie-disc-editie van The Kid LAROI's F*ck Love 3 bevat in totaal 13 featurings. Geen van hen is vrouw. Op Drake's Certified Lover Boy zijn slechts twee vrouwen te vinden, plus een korte memo van Nicki Minaj. En dat voor een album met 21 tracks en 15 featurings.

Dit gebeurt allemaal in een tijd die door publicaties als The New York Times de 'renaissance van de vrouwelijke rapper' wordt genoemd. Er is een hele generatie opkomend talent met een breed scala aan sounds, en er zijn nu tientallen vrouwelijke rappers die bloeien en nummers neerzetten die gelijk zijn aan hun mannelijke tegenhangers. In maart werd Cardi B de eerste vrouwelijke rapper die vijf keer bovenaan de Billboard Hot 100 stond, terwijl Megan Thee Stallion de eerste vrouwelijke rapper was die de Best New Artist bij de Grammy's won, sinds Lauryn Hill in 1999. Aangezien records als deze steeds verbroken worden, is het nog vreemder dat we niet meer vrouwen horen op prominente rap albums.

Het gebrek aan vrouwen op rap albums van mannelijke artiesten kan bij sommige luisteraars aanleiding geven tot onmiddellijk ontslag, maar het is de moeite waard om te onderzoeken hoe rapsamenwerkingen tot stand komen en waarom vrouwen worden buitengesloten. Het ontbreken van vrouwelijke featurings tijdens de laatste Donda-stream kwam voor sommigen als een verrassing, omdat Kanye een geschiedenis heeft in het werken met vrouwen. Enkele van zijn grootste samenwerkingen waren met Beyoncé, Nicki Minaj, Rihanna, Teyana Taylor en 070 Shake. Het lijkt er echter op dat Donda een andere richting volgt dan zijn eerdere werk. Sommige fans hebben gesuggereerd dat de featurings een weerspiegeling zijn van zijn huidige smaak, met het argument dat hij gewoon werkt met de artiesten die het beste bij de toon van het album passen. (Kanye heeft zijn redenering zelf nog niet uitgelegd.)

Veel rappers hebben duidelijk gemaakt dat ze de voorkeur geven aan samenwerkingen die organisch bij elkaar komen en voortkomen uit echte relaties. “Het gaat mij niet om het geld. Het gaat er gewoon om echt goede muziek te maken', zei Roddy Ricch bij een interview in 2020. “Wie zit daar echt om muziek te maken met artiesten waar ze écht mee f*cken? N*ggas doen sh*t voor streams, eigenlijk alleen voor cijfers. Ik weiger zo iemand te zijn." Dus, rekening houdend met de creativiteit en visie van een kunstenaar, is het gepast om een samenwerking te forceren om een quotum te vullen? Er komt natuurlijk niets goeds voort uit het faken van een connectie, maar het is aan de artiest om te confronteren waarom hun eigen creatieve visie niet meer vrouwen omvat.

Beweren dat er niet ten minste één vrouw is die past bij de esthetische of creatieve richting van een project, is ronduit lui en bevestigt het schaamteloze seksisme in een industrie waarin vrouwen over het hoofd worden gezien. Neem bijvoorbeeld het album Faith, dat na de dood van Pop Smoke uitkwam. Het deluxe album bevat dertig nummers en 28 featurings. Dua Lipa is de enige vrouw die op het album verschijnt, en ze is een popster, geen rapper. Victor Victor Worldwide en Republic Records hadden alle kans om meer vrouwelijke rappers op het album te zetten. Er is een beroemde video van Pop die reageert op Nicki Minaj's verse op de remix van "Welcome to the Party", en het had een mooi moment kunnen zijn om Nicki opnieuw uit te nodigen om op een nummer als "Woo Baby" te springen.

J.Cole's The Off-Season is een ander groot rap album van dit jaar, waar geen vrouwen aan deelnamen. Hoewel bekend is dat Cole zijn albums solo aanpakt, heeft hij aangegeven dat hij wel overwogen heeft met andere artiesten samen te werken aan dit project. "Wil je echt terugkijken en zeggen: "Je hebt met niemand gewerkt? Je had met niemand liedjes? Vind je dat cool?'" vroeg Cole zich af in de documentaire The Off-Season. “Nee, oké. Dus begin je ja te zeggen tegen sommige featurings.” Er staan vijf featurings op het project van 12 tracks, maar geen van allen zijn vrouwen.

In het verleden hebben sommige vrouwen het plafond kunnen doorbreken. Nicki Minaj is te horen geweest op een handvol mannelijke albums, van artiesten als Kanye West en Lil Wayne, en haar hoge status in de rapindustrie heeft haar ongetwijfeld geholpen. Wanneer vrouwen zeldzame kansen krijgen om samen te werken aan rap albums van mannelijke artiesten, zijn hun bijdragen echter vaak beperkt tot het uitvoeren van hooks of het opnemen van twerkbare verses. Ze krijgen niet dezelfde verscheidenheid aan kansen die mannelijke artiesten krijgen. Dus ondanks dat er de afgelopen jaren vooruitgang is geboekt, is er helaas nog een lange weg te gaan voor vrouwen in rap.

Dit is niet dezelfde situatie als het opnieuw opstarten van een tv-serie, waarbij je gewoon een aantal mensen kunt toevoegen om aan een inclusie- en diversiteitsquotum te voldoen. Het afdwingen van onnatuurlijke samenwerkingen lost het probleem niet op, maar dit gesprek verdient wel meer aandacht. Meer bewustzijn over het probleem zou andere resultaten kunnen opleveren. Een beetje druk van fans die hun favoriete artiesten laten weten dat ze meer featurings van vrouwelijke rappers willen, zou een heel eind kunnen komen. Hoe luider en hardnekkiger mensen zijn, hoe groter de kans dat een artiest rekening houdt met de wensen en behoeften van hun fans. Fans die hun mening uiten, hebben in het verleden gewerkt als het gaat om vrouwelijke vertegenwoordiging. Nadat de organisatoren van Rolling Loud consequent kritiek kregen op de door mannen gedomineerde line-up van het festival, werden er meer vrouwen toegevoegd aan de daaropvolgende line-ups.

Fans kunnen echter maar zoveel doen. De verantwoordelijkheid ligt uiteindelijk bij de artiesten. In 2021 is het onmogelijk om de talloze vrouwen te missen die waarde toevoegen aan rap en voor geweldige samenwerkingen zouden zorgen. Het is geen vergissing om vrouwen in dit tijdperk over het hoofd te zien; het is een vooroordeel.