Waarom sommige merken zich niet identificeren met de term streetwear

Hét mode buzzword van deze eeuw is, als je het mij vraagt, streetwear. Te pas en te onpas wordt de term gebruikt als we spreken over bepaalde kledingstukken of bepaalde merken. Maar wat is streetwear en wie identificeert zich wel, of niet, met de term?

Het antwoord op deze vraag is gelaagd. Streetwear is namelijk meer dan kleding, het is een subcultuur of lifestyle. Maar we beginnen bij de kleding. Volgens mediaplatform Hypebeast is streetwear ‘modieuze en comfortabele kleding’. Een kleedstijl die bestaat uit zogeheten ‘staple items’, basisitems die (bijna) iedereen in zijn/haar/hen kast heeft liggen: “als ik items moet noemen die onder streetwear vallen denk ik aan hoodies, crewnecks, t-shirts en varsity jackets" vertelt Guillaume Philibert Chin, oprichter van Filling Pieces als ik met hem bel en hem vraag wat streetwear is. “Deze items komen uit de subculturen die streetwear voeden, zoals hiphop en skate. Streetwear is ontstaan in de zwarte community, die onderdrukt werd”. In ons gesprek spreekt Guillaume maar even over de daadwerkelijke kledingstukken. Het echte gesprek voeren we over de het ontstaan en de ongeschreven regels “Daarnaast is streetwear toegankelijk in ontwerp én, als je het vergelijkt met high fashion, in prijs. High end fashion was voor de witte elite. De naam zegt het al ‘high end’. Onbereikbaar. Voor de elite.”

“Streetwear is voor mij hetgeen we op straat aan hebben, maar het is ook een levensstijl.“ vertelt Malachi Manukure van modemerk Secluded. Malachi vertelt hoe hij acht jaar geleden in de streetwear scene is gerold: “Ik had een schoen bij Patta gekocht en hoorde dat er een leuk feest was in Paradiso, Bassline heette het. Ik ging dan daarheen en ontmoette allemaal like-minded mensen. Voor mij is streetwear dus ook een gevoel, een vibe – de merken hebben er iets concreets van gemaakt”.  

Eben Badu van The New Originals (TNO) noemt kledingstukken als screen printed t-shirts en hoodies, maar refereert naar streetwear als een kunstbeweging. “Het is door de jaren heen uitgegroeid tot heel iets anders dan alleen de kledingstukken. Tegenwoordig maken high fashion merken zoals Balenciaga en Louis Vuitton ook streetwear items, ze halen inspiratie uit de cultuur - maar deze merken zijn geen streetwear”. Dat high end fashion merken streetwear items zijn gaan maken is eigenlijk niet heel verrassend; het is een modesegment waar veel geld in te verdienen valt. Hypebeast schrijft in hun ‘Streetwear Impact Report’ dat de streetwearindustrie ‘a multi billion dollar retail phenomenon is’. “Bij high end merken ben je geen onderdeel van het merk, bij streetwear wel” gaat Guillaume verder. “Streetwear merken hebben bijvoorbeeld geen doorman bij hun winkel. Ze organiseren feestjes, ze willen dat je je comfortabel voelt. Bij high end fashion hoort exclusiviteit”. Guillaume is kritisch op de high end merken die streetwear items maken “Als je streetwear wil maken dan moet je de cultuur begrijpen én respecteren - en de mensen betrekken. Het wordt vaker geroepen: they want the money from the community, but they don’t want the community”.

In 2020 sprak ik met Jefferson Osei van Daily Paper over de term streetwear. Hij vertelde heel expliciet dat Daily Paper géén streetwear merk is. “Wij positioneren ons als een contemporary modemerk met straat invloeden uit verschillende culturen en etniciteiten​”. Jefferson legde mij uit dat de term ‘streetwear’ soms denigrerend kan overkomen omdat het in streetwear minder vaak over het design gaat, meer over het verhaal van het merk en de community. Iets wat een merk als Daily Paper, dat juist veel tijd en aandacht aan design besteedt, te kort doet. “Ik kan me wel vinden in de visie van Jeff” zegt Guillaume “Als mensen ons [Filling Pieces] als streetwear merk labelen, vind ik dat niet erg want we worden geïnspireerd door deze subcultuur. Bij ons werkt het twee kanten op, het is een wisselwerking waarbij wij als merk ook teruggeven aan de cultuur door middel van onze community building, zoals workshops, events, campaigns en dergelijke” legt hij uit. “Maar we zijn design gedreven en maken cutting edge pieces”. Twaalf jaar geleden heeft Guillaume Filling Pieces opgericht en heeft zich gepositioneerd in het gat dat tussen high end fashion en streetwear zit; hij wilde luxueuze producten maken, die met de hand zijn gemaakt maar niet €8000 kosten.

In de collectie van The New Originals zitten ook streetwear items, hoodies en t-shirts. “Wij halen regelmatig inspiratie uit streetwear” zegt Eben “...maar we maken ready wear en daar horen t-shirts en hoodies bij, maar ook gehaakte truien of gebreide items”. Erg vindt Eben het niet als TNO als streetwear wordt gelabeld. “Als dit het eerste is wat er in mensen op komt, dan is er werk aan de winkel!” vertelt hij luchtig. “Pas als de mensen iets anders [dan streetwear] noemen hebben wij iets goeds gedaan.”

Een merk dat zich wel als streetwear identificeert is Secluded. Secluded heeft net een nieuwe collectie gelanceerd die een ode is aan vluchtelingen en migranten “En dat is heel erg streetwear, dat je ergens voor staat en je kleding als middel gebruikt om je verhaal te vertellen”. In zijn uitleg benoemd Malachi bewust de filosofie achter streetwear en niet de kledingstukken “want als mensen aan streetwear denken, denken ze vaak alleen aan kleding terwijl het juist gaat om de energie waar vanuit de kleding wordt gemaakt.”  

Ergens heb ik het gevoel dat designers van kleur sneller worden weggezet als streetwear designer, gewoonweg vanwege hun kleur. Want zelfs Virgil Abloh werd in zijn tijd als creative director bij Frans modehuis Louis Vuitton in de media regelmatig weggezet als ‘streetwear designer’. Ja, hij ontwerpt zeker streetwear, maar als je voor Louis Vuitton ontwerpt ben je volgens mij het label van streetwear designer overstegen. Ik ben benieuwd of de drie heren mijn gevoel herkennen. “Sowieso!” is het eerste wat Malachi zegt. Hij neemt de tijd om zijn onderbouwing zorgvuldig te formuleren. “Het komt uit een plek van onbewust zijn van hoe divers onze inspiratiebronnen zijn…" gaat hij verder “men weet niet wat we [mensen van kleur] te bieden hebben en wat we allemaal al gedaan hebben.” Ook Eben is het met me eens. Hij maakt een vergelijking met de muziekindustrie: “Het is eigenlijk hetzelfde als het krijgen van het label ‘urban’. Als een artiest van kleur muziek maakt is het vaak een ‘rapper’ en valt hij in deze categorie, zonder dat men echt goed luistert wat voor een muziek het is.” Ook Guillaume maakt in ons gesprek een vergelijking met een andere industrie “Hetzelfde geldt voor een persoon van kleur die business class vliegt. De massa denkt vaak dat het een voetballer of een rapper is, terwijl die persoon alles kan zijn!”.

Als ik kijk naar het Nederlandse modelandschap, en de verandering die het in de afgelopen tien jaar heeft doorgemaakt, wordt ik blij. Er zijn veel bijzondere merken, zoals deze drie, die laten zien wat mode is of kan zijn. En naast deze drie merken zijn er gelukkig nog heel veel meer - veel relevante merken en designers die de industrie en media uitdagen in hun labelling. Ze laten zien dat de mode-industrie, en de maatschappij, verandert en dat er meer is dan high end fashion en streetwear – dat je het op je eigen manier kan doen.

Meer lezen over mode en streetwear? Hou Complex NL in de gaten.